Nog niet eens zo heel lang geleden was een vakantie buiten een Europa zowel voor thuisblijvers als de reizigers een afscheid voor weken of langer. Ik kan mij nog herinneren dat ik na mijn eerste reis naar Amerika, waarin we 1 keer kort telefonisch contact hadden met het thuisfront, een forse informatieachterstand van 4 weken had. Van Hanegem was bijvoorbeeld ontslagen als trainer van Feyenoord. Ondanks de mogelijkheid om dagelijks in de USA nieuws te volgen. Maar in Amerika was en is er nauwelijks belangstelling voor nieuws buiten hun eigen grenzen. Die reis is pas 20 jaar geleden. Het valt mij nu op dat ik, ondanks dat ik aan de andere kant van de wereld verblijf, bijna altijd bereikbaar ben. Is het niet via mobiele telefonie (ik werd vannacht 2 keer uit mijn slaap gerukt door een zakelijk gesprek en een tennisafspraak) dan zijn er nog voldoende andere kanalen om te communiceren. Mail, Facebook en whatsapp maken de wereld wel heel klein en dichtbij. En niets ontgaat je meer. Als communicatieman spreekt mij dat natuurlijk aan. Maar de charme van ver en lang weg en een poos radiostilte heeft ook wel zijn charme. Ruim een eeuw geleden vertrokken Nederlanders naar Nieuw Zeeland om een nieuw bestaan op te bouwen. De reis duurde 2 jaar. Als ze al de finish haalden. De helft stierf onderweg door verdrinking, honger of ziekte. Het thuisfront verbleef dus lange tijd in het ongewis over hun geliefde. Ook niet ideaal, maar is er geen tussenoplossing?