Hanengevecht om armleuning

Hij keek bij mijn vriendelijke begroeting verstoord en geïrriteerd op. En zei niets terug, mijn buurman in het vliegtuig. Ok, dacht ik, dat worden zes leuke uren vliegen naar Dubai. Ik zocht en vond mijn draai in mijn vliegtuigstoel en wilde steun van de armleuning. Die bleek bezet door mijn buurman. Geen punt, dat komt later wel, en hevelde mijn lijf naar de andere zijde. Ik scrolde door de lange lijst van speelfilms en ontdekte er een paar die waarschijnlijk de reis veraangenaamden. Ik checkte snel nog speels en lichtjes mijn linker armleuning. Helaas, nog altijd in beslag genomen. Ik dook onder in een speelfilm. Voor even. Want ik kreeg tijdens de reis zelf ook het gevoel in film te belanden. Een hilarische film.

Mijn buurman, ik schatte hem op een jaar 70, strekte na een uur of twee even zijn benen. Mooi, dacht ik, die armleuning is nu voor mij. Hij dacht daar blijkbaar anders over. Oude buurman zat amper weer in zijn stoel of hij plantte zijn elleboog exact op leuning waar de mijne relaxed rustte. En begon lichte druk uit oefenen. Verrast en verbouwereerd door zijn ‘landje kaap’ moest ik eerst een paar millimeter prijs geven totdat ik mij herpakt had. Ik spande mijn spieren, bracht zijn verovering tot stilstand en zette langzaam maar resoluut de tegenaanval in. Aanvankelijk dacht ik geïrriteerd: ‘wat is dat voor een idioot’. Totdat de testosteron bezit van mij nam. Als hij een hanengevecht wilde, dan kon hij dat krijgen. Maar dan was hij wel gedoemd te verliezen en had hij in mij de verkeerde tegenstander getroffen, dacht ik strijdlustig. Ik heb namelijk de vervelende eigenschap dat ik elk spel wil winnen.

Ik drukte hem met ferme kracht van de armleuning. Hij gaf echter niet snel op. Hij plantte zijn elleboog voor de mijne en probeerde via die weg zijn territorium te heroveren. Zijn warme arm kleefde onaangenaam vijf minuten tegen de mijne. Maar ik hield eigenwijs stand. Ik vond de situatie steeds lachwekkender worden en speelde plagend met mijn positie. Dan weer voor op de leuning waardoor hij dacht zijn plek te kunnen herwinnen. Maar zodra hij aanstalten maakte om in de tegenaanval te gaan, sloeg ik hard toe. Ik had nog nooit zo’n vreemd gedrag meegemaakt. Ik zou dit mannetje wel krijgen, voelde mij weer voor even een dwarsliggende puber. Ik was zo druk met mijn strategie dat grote delen van de films aan mij voorbij gingen en ik moest telkens een stuk terugspoelen om de draad weer op te pakken.

Uiteindelijk gaf hij zich gewonnen. En viel in slaap. Zijn hoofd belandde uitgerekend op mijn schouder. Zijn pech, de testosteron gierde nog door mijn lijf en plots had ik de behoefte om mijn schouders veelvuldig op en neer te bewegen. Zo’n vliegreis maakt mijn lijf wat stijfjes. Zijn hoofd stuiterde op mijn sleutelbeen. Grommend keerde hij zich van mij af. Hopelijk heeft hij zijn lesje geleerd en flikt hij het niet nog een keer tijdens een vliegreis. Ik heb mijn les ook geleerd: meteen in gesprek gaan, de grens bepalen van wat hij mag en dan lekker onderuit filmpjes kijken. Ik heb het hanengevecht overtuigend gewonnen, maar de verbale communicatie dolf het onderspit.