Kopzorgen

Een camper is een prachtig vervoermiddel. Je hebt alles aan boord, ook al is het soms wat improviseren en schipperen met de ruimte. Voor mij was een camper een geheel nieuwe ervaring. Hotels, motels, tenten, B&B’s en zelfs bivakkeren in slechts een slaapzakje in de open lucht… dat had geen geheimen meer voor mij. Maar een camper is van een andere orde. Merkte ik, na vier weken toeren in Nieuw Zeeland. Zo'n camper doet wat met je. Ik ontdekte eigenschappen bij mijzelf die ik niet voor mogelijk hield.

Aangezien de ruimte beperkt is, oogt een camper al snel rommelig en vol. In het dagelijkse leven heb ik geen moeite met een vol bureau, een niet al te opgeruimde auto en een kamer her en der bezaaid met kranten, kleding en tijdschriften. Maar vanaf dag 1 verbaasde ik mijzelf door voortdurend het voertuig op te ruimen. Ik kon de afwas niet ongemoeid laten en veranderde zelfs in no time de slaapgelegenheid weer in een zithoek. Ik kwam mijzelf dus tegen in de vakantie…

De taakverdeling tussen reisgenoot en mij liep als een trein, als een op elkaar ingespeeld team. Natuurlijk waren wij al vaker samen met tent en in hotel op pad geweest, maar de onderlinge afstemming, wie wat doet, ging van een leien dakje. Meestal ten minste.

Ik ben niet echt klein en Reisgenoot is ook geen ondermaatje. De ruimte is begrensd, de kasten en scherpe hoeken komen snel op je af als je even te weinig nadenkt of oplet. Met als gevolg dat wij dagelijks als heel domme ezels bijna tientallen keren onze kop stoten. Een van de kopplekken is gelardeerd met rubber, dus die kun je wel hebben. Maar boven de kookplaat zit een heel verradelijke met een scherpe hoek.

Aangezien kinderen deze blog ook kunnen lezen zal ik niet de krachttermen vermelden die wij slaakten als we weer ' gehoekt' worden. Het grappige was dat als Reisgenoot het slachtoffer was, ik in een deuk lag. Voor de duidelijkheid: ik vond dat grappig. Reisgenoot minder. Hij viel dan als een stervende zwaan op bed, kermend, piepend, bijna huilend van de pijn, liefdevol over zijn eigen kale bolletje wrijvend om de pijn te verzachten. Na 2 minuten zat ie echter weer als een vrolijk kind achter zijn biertje... We besloten tot een wedstrijdje kopzorgen, prestatief als wij beide zijn. Normaal wil ik altijd winnen. Deze keer was ik echter zo sportief dat ik reisgenoot de ruime overwinning gunde…