Tekstbureau MARBÈR
Reis naar N.EC. met Henk ten Cate
Ik heb een zwak voor Henk ten Cate. Al decennia lang. De voormalige proefvoetballer en trainer van onder meer Ajax, Chelsea, Vitesse en Barcelona liet mijn hart als supporter van Go Ahead Eagles sneller kloppen.
Het zal eind jaren zeventig van de vorige eeuw zijn geweest. Op een zaterdagmiddag. GA Eagles speelde als vanouds in de eredivisie en trad die avond aan tegen het Nijmeegse NEC, dat nog bivakkeerde in het oude Goffertstadion met een veld omringd door een sfeerloze betonnen wielerbaan.
Als fervent supporter droeg ik op mijn manier een steentje bij om de semi-profs een aardig inkomen te bezorgen. Ik tankte benzine bij het Avia-pompstation van Cees van Kooten, kocht mijn voetbalschoenen bij Johnny Oude Wesselink en haalde mijn kleding bij Jo (Jojo) Körver, die een kleine kledingzaak runde in de Deventer binnenstad. Die middag speurde ik juist in de rekken naar nieuwe kleding toen de Amsterdammer Henk ten Cate, de snelle linksbuiten van de Deventer club, redelijk luidruchtig de zaak van zijn teammaat binnenstapte.
Aanvankelijk verbouwereerd dat twee van mijn helden zich op dezelfde 16 vierkante meter bevonden, durfde ik mij nauwelijks te bewegen. Een vriend, ook seizoenkaarthouder, toonde meer lef. Hij vroeg Ten Cate op de man af of hij voor ons kaarten kon regelen voor de uitwedstrijd. Ik, inmiddels met minder schroom, meldde dat wij als arme scholieren ons alleen de thuiswedstrijden konden permitteren. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, antwoordde Henk: “Kom tegen 17 uur op de club, dan zorg ik voor 2 kaarten.” Blij maar verward dropen wij af. Dat ging wel heel erg gemakkelijk.
Die toezegging zou hij vast vergeten. Ondanks onze twijfels reden wij op onze brommers tegen 17 uur naar de Adelaarshorst in de Deventer Vetkampstraat en klopten op de deur van de administratie. Henk kwam zowaar naar buiten, overhandigde de kaarten en wenste ons veel plezier. Hij zou zelf niet meespelen vanwege een blessure. Pas buiten het stadion bekeken wij onze kaarten. We hadden niet zo maar kaarten gekregen, Henk had ereloge voor ons geregeld! Wij met trein en bus naar Nijmegen.
De suppoost bij de ingang keek ons, twee puberende tieners uit Deventer, onderzoekend aan. Wij pasten niet echt in zijn beeld van ereloge-gasten. Toch liet hij ons passeren. Hij moest wel. Niet veel later bij de heuse ingang van de loge, overkwam ons dat weer. Van een gastvrij onthaal was allerminst sprake. Gedogen kwam meer in de buurt. Wij lieten ons echter niet uit het veld slaan, laat staan van de ereloge en namen opgefokt door het onvriendelijke gedrag van de Nijmegenaren met drukke gebaren en luid gezang plaats tussen kostuums en mantelpakken.
Wij hadden die avond enorm de wind mee, figuurlijk dan. Go Ahead nam de leiding en wij trakteerden onze tribunegenoten op een enthousiast gejuich. Een minuut later kwam een andere suppoost nogmaals onze kaarten controleren. De mensen om ons heen werden steeds stiller, zeker na de 0-2. Het scenario had een happy end: Go Ahead ging met een 0-3 zege huiswaarts en wij verlieten de tribune met opgeheven hoofd, stuitend zelfvertrouwen en een sarcastische lach op onze gezichten. Dat hadden wij toch maar mooi aan Henk ten Cate te danken, mijn held in moeilijke puberale jaren.
